Het valt me op dat er de laatste tijd veel mensen bij me komen die last van angsten hebben. Bij één mevrouw had het duidelijk met corona te maken. Toen in maart ’20 de lock down begon voelde zij zich heel angstig. Het bleek dat ze daarvoor eigenlijk ook wel een angstig mens was, maar met genoeg activiteiten in de week had ze genoeg afleiding. Daardoor was ze zich er niet eens bewust van dat ze een angstig mens is. Toen al haar activiteiten wegvielen werd ze geconfronteerd met haar (eigenlijk altijd aanwezige) angst.
Angst brengt ons naar het hoofd, we gaan denken over wat er allemaal mis kan gaan. In haar geval ging ze van alles over corona bedenken. Het leek alsof ze vooral bang was voor corona, maar het was veel breder. Ze vond het stom dat ze zo angstig was. Het zat haar ook in de weg. Ze was onrustig, sliep slechter en was moe. Die angst mocht er van haar helemaal niet zijn. Zo werkt het helaas niet bij angst. Angst is er of het is er niet. Als je er tegen vecht kost dat veel energie en het levert niets op. Je wordt alleen maar meer gespannen en je raakt uitgeput.
Deze mevrouw heeft geleerd wat minder oordelend over zich zelf te zijn, minder te vechten tegen haar angst. Ze heeft geleerd haar angst te voelen (zonder van alles te denken) en te accepteren dat hij er is. Daardoor is er meer rust gekomen en slaapt ze wat beter. De angst is nog niet weg, maar die zal ook nooit helemaal weggaan. Ze heeft er wel veel minder last van. Ze gaat weer wat activiteiten oppakken. Dat zal haar goed doen. Maar ze zal niet meer zoveel gaan doen als voorheen. Vroeger deed ze meer dan goed voor haar was om haar angst maar niet te voelen. Nu is dat niet meer nodig, want de angst mag er zijn.
Geef een antwoord